Βuffer zone θεωρείται μία ακαλλιέργητη ζώνη μεταξύ μιας εκμετάλλευσης και μιας γειτονικής χερσαίας ή καλλιεργήσιμης περιοχής που δεν διατηρείται στο πλαίσιο της βιολογικής διαχείρισης. Στόχος της ζώνης αυτής είναι η αποτροπή της επαφής απαγορευμένων ουσίες που εφαρμόζονται σε γειτονικές χερσαίες περιοχές.
Αυτή η ζώνη ασφαλείας είναι απαραίτητη για την προστασία των βιολογικών καλλιεργειών από ουσίες που χρησιμοποιούνται στις γειτονικές εκμεταλλεύσεις. Δεν υπάρχουν βιολογικά πρότυπα τα οποία να καθορίζουν το ακριβές εύρος της ζώνης, αλλά θα πρέπει το buffer να είναι επαρκές ώστε να αποφευχθεί η ακούσια εφαρμογή απαγορευμένης ουσίας στην καλλιέργεια. Ο παραγωγός το καθορίζει με βάση το πόσο κοντά είναι με τη γειτονική εκμετάλλευση καθοδηγούμενος από το είδος της εκμετάλλευσης. Συνήθως αφήνονται 5m αλλά μπορεί να φτάσει έως και 20m (ενδεικτικά) από γειτονικά.
Ωστόσο, το μέγεθος μιας ζώνης ασφαλείας μπορεί να αυξηθεί για τους εξής λόγους:
- Εφαρμογή απαγορευμένων φυτοφαρμάκων ή λιπασμάτων που χρησιμοποιούνται στα συμβατικά χωράφια με τρόπο που προκαλούν ουσιαστικό κίνδυνο.
- Μεταφορά νερού από τα μη βιολογικά αγροτεμάχια στα βιολογικά αγροτεμάχια. Αυτό συμβαίνει όταν η βιολογική καλλιέργεια είναι χαμηλότερα και η συμβατική είναι ψηλότερα με αποτέλεσμα κατά το πότισμα να κυλάει το αρδευόμενο νερό. Στην περίπτωση αυτή μπορούν να δημιουργηθούν αυλάκια.
- Πραγματοποίηση αεροψεκασμού με ακροφύσια λεπτών σωματιδίων που δημιουργούν νέφος. Αυτή η περίπτωση είναι η πιο επικίνδυνη για τη μεταφορά μέσω του αέρα στο αγροτεμάχιο. Όταν πραγματοποιείται τέτοια εφαρμογή πρέπει ο συμβατικός καλλιεργητής να ενημερώνει τον βιοκαλλιεργητή για τις ώρες που πρέπει να κάνει ψεκασμό, ώστε είτε να είναι παρόντες και οι δύο κατά τη διαδικασία αυτή είτε να αφήνεται όσο το δυνατόν μεγαλύτερο buffer zone μεταξύ τους.
Τα buffer zone είναι απαραίτητα καθώς η διατήρησή τους αποτελεί μέρος των βιολογικών προτύπων και για τον λόγο αυτόν πρέπει να αποτελούν παράγοντα του οργανικού σχεδίου της εκμετάλλευσης. Οι ζώνες ελέγχονται στην επιθεώρηση και η τυχόν αποτυχία να διατηρηθούν ή να δημιουργηθούν ζώνες ασφαλείας είναι ένας λόγος για την άρνηση της πιστοποίησης. Ο παράγοντας αυτός είναι συχνό πρόβλημα στους ελαιώνες και γι’ αυτό πολλές φορές παρεμβάλλονται έως και 3 ζώνες ελαιόδεντρων ανάμεσα σε γειτονικές εκμεταλλεύσεις. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα εάν και στις 4 πλευρές παρεμβάλλονται συμβατικές καλλιέργειες θα πρέπει σε όλες να αφήνονται 1 με 3 ζώνες αντίστοιχα, οπότε η βιολογική πιστοποίηση κρίνεται πολύ δύσκολη.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι στα buffer zones υπάρχει η δυνατότητα καλλιέργειας προϊόντων χωρίς όμως να πωλούνται ή να θεωρούνται βιολογικά. Για παράδειγμα επιλέγονται χλοοτάπητας, δέντρα ή θάμνοι που θα αποτελέσουν και βιότοπο για ωφέλιμα έντομα.
