Η στέβια είναι γνωστό φυτό στις χώρες της Ανατολική Ασίας και της Λατινικής Αμερικής. Χρησιμοποιείτε ως γλυκαντική ουσία σε διάφορα τρόφιμα και αναψυκτικά. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως αφέψημα (τσάι) αλλά και σε σαλάτες, φρέσκια ή αποξηραμένη. Τα φύλλα του φυτού περιέχουν τους γλυκοζίτες. Η στέβια, στις διάφορες μορφές της, χρησιμοποιείται σε περισσότερες από 20 χώρες ως υποκατάστατο της ζάχαρης, ως συμπλήρωμα διατροφής και δίαιτας. Σήμερα σε όλο τον κόσμο καλλιεργούνται 2.500.000 στρέμματα, εκ των οποίων τα 200.000 είναι στην Κίνα και την κατατάσσει πρώτη στην παραγωγή. Η καλλιέργεια της μοιάζει κατά 90% με την καλλιέργεια του καπνού. Θεωρείται μια πολύ καλή λύση νέας καλλιέργειας με πολλά περιθώρια κερδοφορίας.
Οι κύριες ποικιλίες που καλλιεργούνται στην χώρα μας είναι:
H στέβια προτιμά τα καλά αποστραγγιζόμενα, αμμώδη ή αμμοαργιλώδη εδάφη. Προτιμώνται τα ελαφρά όξινα εδάφη, ενώ αν φυτευτεί σε αλκαλικά εδάφη έχει περιορισμένη ανάπτυξη. Η στέβια δεν αντέχει τους παγετούς του χειμώνα, για αυτό σε βόρειες χώρες καλλιεργείται ως μονοετές φυτό. Στην Ελλάδα και λόγω του κλίματος μπορεί να είναι και πολυετή καλλιέργεια. Το φυτό αναπτύσσεται σε θερμοκρασίες από 15 έως 30 °C, επομένως η σπορά γίνεται σε σπορεία νωρίς την άνοιξη. Η μεταφύτευση στο χωράφι γίνεται περίπου στο τέλος της άνοιξης όταν δεν υπάρχει κίνδυνος παγετών. Τοποθετούνται περίπου 7.500-8.000 φυτά/ στρέμμα.
Σε χώρες όπου υπάρχουν αρκετές βροχοπτώσεις, η στέβια δεν χρειάζεται άρδευση. Στην χώρα μας όμως που δεν συμβαίνει αυτό, η άρδευση είναι υποχρεωτική και η ιδανική μέθοδος είναι η στάγδην άρδευση. Από πειραματικά δεδομένα βρέθηκε ότι το νερό που πρέπει να προστεθεί είναι 400 - 600mm σε συχνές αρδεύσεις (κάθε 5 - 8 ημέρες) με μικρή ποσότητα, λόγω του επιφανειακού ριζικού συστήματος του φυτού.
Το φυτό της στέβιας δεν έχει μεγάλες ανάγκες σε θρεπτικά συστατικά. Στην χώρα μας η ενσωμάτωση καλά χωνεμένης κοπριάς πριν από τη μεταφύτευση είχε πολύ καλά αποτελέσματα στην καλλιέργεια. Το άζωτο είναι ένα στοιχείο που βοηθάει αρκετά την καλλιέργεια γιατί σχετίζεται με την ανάπτυξη του φυλλώματος της. Γενικά, πριν την οποιαδήποτε επέμβαση συστήνεται να γίνεται ανάλυση του εδάφους.
Τα ζιζάνια αποτελούν ένα σημαντικό πρόβλημα στην καλλιέργεια της στέβιας και αυτό γιατί αναπτύσσονται πιο γρήγορα από το φυτό, απορροφούν τα θρεπτικά συστατικά του εδάφους και δυσκολεύουν την συγκομιδή. Η καταπολέμηση γίνεται τόσο με καλλιεργητικές εργασίες, μηχανικά μέσα (σκαλιστήρι) και με χημικά μέσα (ζιζανιοκτόνα).
Οι προσβολές από έντομα είναι σπάνιο φαινόμενο, όμως ακόμη και σε περίπτωση προσβολής καταπολεμάται εύκολα με εγκεκριμένα εντομοκτόνα για την καλλιέργεια. Σημαντικό πρόβλημα προκαλούν τα σαλιγκάρια, υπάρχουν όμως ειδικές σκόνες που μπορούν να χρησιμοποιηθούν καθώς και τα λεγόμενα σαλιγκαροφάρμακα, τα οποία τα ρίχνουμε περιμετρικά του φυτού.
Από ασθένειες προβλήματα μπορεί να προκαλέσει η σεπτόρια, το φουζάριο, τα σκληρωτίνια και οι τήξεις σπορείων. Η καταπολέμηση τους γίνεται με εγκεκριμένα μυκητοκτόνα για την καλλιέργεια. Ενδείκνυται να γίνονται ψεκασμοί φυλλώματος αλλά και ριζοποτιστές επεμβάσεις.
Η συγκομιδή της στέβιας μπορεί να γίνει είτε με το χέρι είτε με μηχανικά μέσα, όπου συγκομίζεται είτε ολόκληρο το φυτό είτε μόνο τα φύλλα πριν την άνθιση. Ο χρόνος της συγκομιδής εξαρτάται από την ποικιλία, την καλλιεργητική περίοδο και το γεωγραφικό πλάτος. Γενικά, η συγκομιδή γίνεται το φθινόπωρο όταν τα φυτά έχουν ύψος 40-60cm.
Στην περίπτωση της πολυετούς παραγωγής, κατά τον πρώτο χρόνο γίνεται μία συγκομιδή ενώ τις επόμενες χρονιές δύο συγκομιδές κατ' έτος με κοπή στα 5cm από το έδαφος. Για την μεγαλύτερη απόδοση σε βιομάζα αλλά και την καλύτερη ποιότητα και ποσότητα στεβιοσίδης, η συγκομιδή πρέπει να γίνεται λίγο πριν την άνθιση. Η παραγωγή σε ελληνικές συνθήκες είναι 200-400 κιλά ξηρά φύλλα, ενώ σε εξαιρετικές περιπτώσεις μπορεί να φτάσει τα 500 κιλά.
